انصراف بدویانصراف بدوی انصراف ناشی از غلبه وجود فردی از ماهیت در خارج است. ۱ - تعریفانصرافی را که ناشی از غلبه وجود حصه یا فردی از ماهیت نسبت به حصه‌ها یا افراد دیگر آن در خارج باشد و خود لفظ در این انصراف دخیل نباشد، «انصراف بدوی» می‌گویند، مثل: انصراف لفظ « ماء » به « ماء الفرات » نزد اهل کوفه و به « ماء الدجله » نزد اهل بغداد، و این انصراف به خاطر غلبه وجودی ماء دجله و فرات در آن منطقه است. چنین انصرافی مانع از تمسک به اطلاق کلام نیست و با اندکی تامل از بین می‌رود. [۷]
فاضل لنکرانی، محمد، کفایة الاصول، ج۳، ص۵۵۷.
[۸]
فاضل لنکرانی، محمد، سیری کامل در اصول فقه، ج۹، ص۱۱۶.
۲ - پانویس
۳ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۲۶۶، برگرفته از مقاله «انصراف بدوی». رده‌های این صفحه : انصراف
|